Oude tijden herleven.

 

Lachstern  Adult.  Dollard                                              ( Gull-billed Tern)

In een van de vorige berichten kon u lezen dat de Lachsterns ook dit jaar de zandputten van Nieuwe Pekela weer gebruiken als tussenstop naar het zuiden en ook tijdens dit schrijven zijn er nog steeds enkele vogels daar aanwezig. Tot aan het einde van de vorige eeuw werden vrijwel jaarlijks ook Lachsterns met jongen gezien boven de sloten langs de zeedijk van de Dollard maar na de eeuwwisseling werd ze hier niet meer door mij waargenomen. De Lachsterns die na 2000 werden gezien waren in vrijwel alle gevallen alleen en bleven vaak niet langer dan een dag. Je kijkt dan ook vreemd uit je ogen wanneer er tijdens een ronde langs de dijk plots een familie, twee adulten met twee jongen, Lachstern voor je neus langs vliegt. Het deed mij direct weer aan die goede oude tijd denken waarin dit soort waarnemingen de gewoonste zaak van de Wereld waren. De jongen werden op de kwelder door de volwassen vogels gevoerd en bleven, terwijl de volwassen vogel aan het jagen waren boven de sloten langs de dijk, geduldig op een nieuwe portie voer wachten. Vreemd genoeg kwamen de volwassen vogels ook met muizen in hun bek naar de jongen gevlogen en deze opvallende voedselkeuze had ik bij Lachsterns nog nooit eerder gezien. De vogels blijken al een paar dagen aanwezig te zijn langs de dijk en dat is even weer ruiken aan vroeger en het geeft weer hoop voor de toekomst.

Lachstern   Juveniel.  Dollard

Lachstern met een muis in zijn bek.

Rouwmantel.

Rouwmantel       Niebert                                                         ( Camberwell Beauty )

Bestaat er ook vette patat in de vlinderwereld? Het antwoord op die vraag is kort en bestaat uit twee letters, ja. Na het missen van de Oosterlijke vos diende zich nu, eindelijk, de kans aan om een Rouwmantel te bewonderen en ik besloot die kans met beide handen aan te pakken. De vlinder zat in de tuin van de vriendin van een collega vogelaar/vlinderaar en de aanwezigheid van de zeldzaamheid werd dus vrij snel de Wereld in geslingerd. Bij aankomst vonden we de vlinder direct weer terug op de mesthoop met rottende pruimen en de Rouwmantel liet zich in het eerste kwartier van mijn aanwezigheid buitengewoon mooi bekijken. Dit is mijn eerste Rouwmantel in Nederland en voor mij is het nu al de mooiste vlinder van het jaar 2014.

Kom dat zien !!

 

Kom dat zien, kom dat zien. Nu in het circus dat de Oostpolder heet, de enige echte Steppevorkstaartplevier!! Maar kom vroeg in de morgen want anders pist u gigantisch naast de pot. Dus kom op tijd want weg is echt weg. Even voor de duidelijkheid, ik heb vakantie en tijdens mijn vakantie heb ik er een pest pokke hekel aan om een wekker te zetten. Op een normale werkdag begint dat ding om kwart voor vijf al te rammelen en dat zijn tijden die niet in mijn vakantie patroon passen. Maak je dan nooit een uitzondering Andrétje? jawel, voor een Steppevork maak ik graag een uitzondering en dat komt puur omdat het een nieuwe voor mijn provincie lijst zou zijn en omdat ik uit ervaring weet dat Vorkstaartplevieren in het algemeen soms rare sprongen maken. En zo sta je dus bij zonsopkomst wederom weer in de polder waar het dit jaar allemaal gebeurd, de Oostpolder. Direct na het uitstappen waan je je in een moerasgebied die net zo goed ergens in oost Europa had kunnen liggen en alleen al van de groepen Ooievaars die in de weilanden rond stappen kan ik al genieten. Ondanks mijn vroege aanwezigheid bleek ik niet de eerste te zijn die op zoek was naar de Steppevork want Willem "the twitch bitch" Wind en zijn maat Jaap waren mij al voor. Deze hadden zich al opgesplitst om het terug vinden van de vogel te vergroten en dat wierp vrij vlot zijn vruchten af want Jaap was de man die de Plevier als eerste die ochtend in zijn scoop kreeg. Na 150 meter lopen kreeg ik de vogel, die zich op enige afstand goed liet zien, in beeld en dat was smullen van vette patat (jargon voor een leuke soort goed zien). Een select groepje van 10 mensen kon de Plevier een klein uurtje bewonderen en aangezien deze Steppevork pas de derde voor Groningen is (laatste in 1996) mag dat verassend weinig worden genoemd. De aanwezigen hoopten allen dat de vogel zou gaan jagen boven het gebied maar de vogel werd door ons slechts een keer vliegend gezien, heel hoog en heel ver van ons af. Al snel verdween de Steppevork helemaal uit beeld en werd tot op heden niet meer gezien. Ik zei het al, Vorkstaartplevieren kunnen gekke dingen doen, iets waar de langslapers nu ook achter zijn gekomen.

Foto: Willem Wind

 

Steppevorkstaartplevier  Juveniel   Oostpolder    (Black-winged Pratincole)  

Tuinlijst part 6.

 

Witvleugelstern  Adult ruiend naar winterkleed. Oostpolder   ( White -winged Tern)

Lachstern  Nieuwe pekela                                          ( Gull-billed Tern )

De laatste week kende veel sternige dagen, u weet wel van die dagen met een Reuzenstern hier een Witvleugel daar en voor de verandering maar eens twee Grote sterns luid roepend over ons huis!! Tja ik weet het, het is niet echt een soort die je in het binnenland verwacht maar de wonderen zijn blijkbaar het land nog niet uit. Tijdens het BBQ'en achter ons klonk er boven mijn hoofd plots een luid "kriiek kriiek" en van verbazing wilde het kwartje eerst niet echt vallen, iets wat trouwens wel gebeurde na het zien van de vogels. De Sterns verdwenen net zo snel als dat ze gekomen waren en het enige wat achter bleef was een vogelaar die van gekte bijna stikte in een stuk braadwurst. Na de Grote Zeeend, Zwarte zeeend, Grote jager, Kleine jager en Roodkeelduiker dus wederom weer eens een "kustgebonden" soort op mijn tuinlijst en de teller staat met deze +1 nu op een duizelingwekkende stand van 198 soorten.

 

Een van de sloten waar de Lachsterns veel Sprinkhanen vangen.

Nu hebben we in oost Groningen de laatste maanden so wie so al niet te klagen qua sterns maar nu ook de Lachsterns weer terug zijn op de zandputten rond Nieuwe pekela kan het feest helemaal niet meer stuk. De sterns maken deel uit van de laatste populatie Lachsterns van noord west Europa en de vogels broeden in het Duitse deel van de Waddenzee. De totale populatie omvat minder dan 20 broedparen en word ernstig in zijn voortbestaan bedreigd. Het is dan ook erg frappant dat een groot deel van de hele populatie al meerdere jaren tijdens hun reis naar het zuiden een tussenstop maakt in oost Groningen. Ook dit jaar zijn er, gelukkig, weer enkele juveniele vogels aanwezig en deze jonge sterns laten zich tijdens hun verblijf nog voeden door de volwassen vogels. De volwassen vogels vliegen af en aan naar de polders rond de zandputten om voedsel te zoeken boven de wintertarwe velden en de rijkelijk begroeide sloten en de Grote groene sabelsprinkhanen lijken top favoriet te zijn als voedsel. Het is een mooi schouwspel om de Lachsterns te zien jagen boven de akkers en voor zo lang het nog kan maak ik dankbaar gebruik van de mogelijkheid om dit te aanschouwen. In de voorgaande jaren was het nog wel eens komkommeren in de zomer maar dat lijkt dankzij de sterns, de vele Steltkluten, de Kwakken en de leuke bonus meepakkers als Poelruiter, Zeearend (bijna te algemeen om nog te noemen) en 4 Zwarte ooievaars, bijna voor goed verleden tijd.                                                                                     

                 

 Kwak  Juveniel  Foxhol                          ( Black-crowned Night Heron )

Hut.

Kleine geelpootruiter  Ezumakeeg.                          ( Lesser Yellowlegs )

Misschien wel tegen beter weten in zou ik haast zeggen, maar in de hoop om zelf nog iets leuks te vinden, bracht ik zaterdag de dag door in het Lauwersmeer. (of beter gezegd het Lauwersminder ) Als je naar de waarnemingen kijkt op de diverse vogelsite's dan weet je eigenlijk al wat je gaat zien op zo'n dag maar een beetje hoop op iets wat nog niet vermeld staat doet leven en besluiten om toch maar te gaan. Mijn reisgenoot  (Willem) wilde zaterdag eigenlijk naar Helgoland afreizen voor de Albatros maar zag daar vanaf omdat het best een linke onderneming is aangezien er geen garanties zijn dat de vogel nog aanwezig is op het Duitse eiland. Een andere optie die nog werd overwogen was een dagje Schiermonnikoog, maar ook daar stapten we weer vanaf. Een dagje Schier zou ons een Grauwe fitis en een portie eilandgevoel op kunnen leveren maar verder eigenlijk niets. Dan toch maar de Lauwers.

Moeraswespenorchis     Lauwersmeer.                                ( Marsh Helleborine )

Net als anders deden we ook deze keer het rondje Lauwers tegen de klok in, beginnen aan de Groninger kant en dan via Lauwersoog naar de Friese deel. De eerste "leukere" soort voor de dag was de Casarca. Op het Jaap deensgat was een groepje van deze tussen wal en schip soort lekker aan het slobberen tussen de begroeiing en een van de vogels bleek een halsband (Geel L2) om zijn nek te hebben. De vogel is vorig jaar in Siebegewald, Limburg geringd en maakt deel uit van een onderzoek naar het trekgedrag en herkomst van deze vogels in Nederland. Op de vraag of de vogels trekgedrag kunnen vertonen hebben wij het antwoord dus gevonden, nu de ware herkomst nog. De Groninger kant was verder nog goed voor een Kleine zilverreiger en daarmee was ook alles gezegd. Na een pitstop met kibbeling, die in geen velden of wegen kan tippen aan mijn vaste adres, en ander vet werd een poging gedaan om de Roodmus van Lauwersoog in beeld te krijgen maar deze vogel liet zich zaterdag niet zien of horen, balen dus. Tijdens het zoeken werd ik gebeld door een vogelaar die vlak bij me woont, je raad nooit wat er hier in mijn tuin zit? een zingende Roodmus!!! Schiet mij maar lek. Een dagje weg uit het Oldambt en de soort waar je op hoopt die dag houd in Lauwersoog zijn bek dicht terwijl een andere Roodmus op amper tien minuten van je huis de daklijsten van het huis zingt, even adem halen, tot tien tellen en koers zetten naar het hoogtepunt van de dag, de Ezumakeeg.

Steltkluut     Ezumakeeg.                                      ( Black- winged Stilt )

Casarca    Lauwersmeer.                                            ( Ruddy Shelduck )

Een Kleine geelpootruiter is al een tijdje aanwezig in de Ezumakeeg en deze vogel moest voor ons de redder van de dag worden. De, ook al lang aanwezige, Steltkluten waren snel gevonden maar van de Geelpootruiter was geen veer te bekennen. Het zou toch niet zo zijn dat ook deze smaakmaker aan onze neus voorbij zou gaan? Om onze kansen te vergroten namen we plaats in de schuilhut van de Keeg want hier werd de ruiter het vaakst gezien, iets waar ik al vlot spijt van kreeg overigens. Het omgebouwde fietsenschuurtje is zo klein dat het haast onmogelijk is om je kont er te keren. Het hokje is met acht man al aardig gevuld maar zaterdag deden we een recordpoging om te kijken of er ook twintig vogelaars, inclusief statieven, in konden. Nu ben ik niet zo'n man die geloofd in het geneuzel over aura's en zo maar wanneer een, uit zijn mond ruikende, bejaarde vogelaar over mijn schouder staat te hijgen en kul verhalen loopt op te hangen over van alles en nog wat dan ben ik er snel klaar mee. Keer op keer klonk het geluid van de deurklink en de pot met augurken werd met de tijd voller. Enkele augurken kregen met de minuut een zuurder gezicht zonder dat er ook maar een drup sap aan de pot was toegevoegd. Tegen elkaar slaande statieven, een vloer die constant in beweging was en op de achtergrond het gekakel van enkele jolige Tena lady's, het werd Willem haast allemaal te veel. Zelf moest ik ook zo nu en dan even naar buiten om een peuk te roken want ook ik was bij vlagen de wanhoop nabij, ja mensen, ik moet buiten roken omdat sommige mensen blijkbaar last van mij hebben, je moest eens weten waar ik last van heb op zo'n middag!! Willem kroop uit de pot met zuur en maakte zich uit de voeten om elders het geluk te beproeven. Amper vijf minuten na zijn vertrek dook de vogel, pal naast de hut, uit het niets op en in een klap werden alle patrijspoorten van het hokje gevuld met oogjes die stijf stonden van de adrenaline en na wat duw en trek werk zag ook ik kans om wat plaatjes van de vogel te maken. Willem kon gelukkig de vogel ook nog binnen koppen maar na het zien van de ruiter was ik er wel klaar mee, ik wou weg, weg uit het Lauwersmeer. Het Lauwersmeer, ooit het walhalla voor vogelaars die elkaar allemaal bij naam kenden en die net als ik ietsje meer wilden, iets meer leuke soorten en voor een dag iets minder mensen. Maar dat was vroeger, toen het nog echt leuk was in de Lauwers.    

Konik                                                                                                ( Konicks Horse )

Boerenzwaluw.   Vers uit het nest en wachtend op voer in een kijkluik.    ( Barn Swallow )

Balen van ballen.

Vuurwerk boven de Oostpolder, 1-3 of zo?

Witwangstern.    Oostpolder.                                     ( Whiskered Tern )

Oke, ik mag dan een kale kop en een lichtelijk zichtbaar buikje hebben maar ik heb een eigenschap die menig vrouw in Nederland wel aan zal spreken, ik heb een pest hekel aan voetbal. Ja dames hij bestaat nog, een man die niet compleet contactgestoord onderuit gezakt, en met een fles bier in zijn klauwen, op de bank ligt en alleen maar antwoord met wha, ja? wanneer het nee zou moeten wezen, een man die je wijs kan maken dat het team van Aruba ook mee doet aan het WK en dat Erwin Koeman in het Nederlandse doel staat. Bij ons thuis zijn, in tegenstelling tot in vele andere gezinnen, de rollen tijdens een EK of WK totaal omgedraaid, mijn vrouw en dochter kijken vol spanning naar die oranje guppie's die zich te pleuris rennen op het veld en vaders zit kopschuddend op de bank wanneer die foute Limburgse haarlaknicht met zijn oranje huispakken voor de honderdste keer voorbij komt tijdens een reclameblok. Ik hoef niet zo nodig de hele avond voor de tv te hangen om te weten wat de stand is want ik woon in Nederland, u weet wel, dat land dat zo dicht bevolkt is dat je zelfs tijdens een wedstrijd van oranje midden in de Oostpolder kan horen, en zien aan de hand van het vuurwerk? debielen, wanneer "onze jongens" een bal in de goal van de tegenstander werken. Waar ik ook ga of sta ik kom er niet meer onderuit, ik moet geheel ongewild en met veel tegenzin meegenieten van de oranje gekte waarin ons land zich op dit moment bevind, pffhhhh...... help.

   

Bastaardkikker.

Midden juni, zomer, het is nu toch zo langzamerhand toch al wel weer komkommertijd in vogeltjes land André ? Ja en nee. Ja oké, de soep is dun maar met 2 Kwakken, een Kraanvogel, een paartje broedende  Steltkluten, een roepend Kleinst waterhoen en de moerasstern's is hij toch nog aardig gevuld. Zitten er nog ballen in de soep? ja, en wel in de vorm van een Grote karekiet en een Eider bij Nieuw Statenzijl, de eerste is erg schaars en de tweede komt zelden zo oostelijk voor in de Dollard. En zo krijg ik het toch geheel ongewild weer over ballen, das balen.

Rottumeroog in de zon.

In de afgelopen dagen was het weer niet om over naar huis te schrijven. Hevige buien trokken over het land en ik zag mijn voorjaarsbezoek aan Rottumeroog al in het denkbeeldige water vallen. Soms gaan dingen toch nog onverwachts anders dan verwacht want vrijdagmorgen was van alle onstuimigheid in de atmosfeer geen spaander meer over. Bij ons vertrek uit de Eemshaven was de Waddenzee vrijdag zo glad als een spiegel en de wind van de afgelopen dagen was ver te zoeken, heerlijk weer om te varen dus. Met een lekker zonnetje op m'n kale bolletje en een kop koffie in de hand was de oversteek naar de eilanden ronduit relaxt te noemen. In het najaar kan de tocht nog wel eens een lekkere zeesoort opleveren maar daar hoef je je in het einde van de maand mei nauwelijks zorgen over te maken want in je achterhoofd weet je al dat je niet veel verder gaat komen dan wat jagende Visdiefjes en een verdwaalde Zeehond. Het was, zoals verwacht rustig op Rottumeroog en het straatbeeld werd over het algemeen bepaald door Eiders en grote aantallen Meeuwen die ons, en een huiler op het strand, nauwlettend in de gaten hielden. Bij elke beweging van onze zijde richting de kolonie doken de Meeuwen naar beneden om ons uit de buurt te houden, iets wat hun aardig lukte overigens. Naast het tellen van de broedvogels deden we ook nog een poging om de hoogwatervluchtplaatsen te tellen maar dat was door de luchttrilling boven het wad nagenoeg onmogelijk. Buiten dat om was het weer een heerlijke dag op Rottumeroog en met een plak brood in de hand en met onze kont in het zand, van een duin, realiseerden we het ons nog maar weer eens een keer, wat zijn wij een stelletje ongelooflijke mazzelprikken.