Op de rem.

Rottumeroog           A very small  island in the Dutch Waddensee.

Maart, het is zo'n maand waarin we de lente in de kop hebben maar toch nog even moeten wachten op wat komen gaat. We willen wel maar eigenlijk is het nog een beetje modderen tussen twee jaargetijden in. De eerste zomergasten mogen dan al wel weer terug gekeerd zijn uit warmere oorden maar 1 Grutto maakt zeker nog geen lente maar zorgt er wel voor dat je een ander gevoel in je donder krijgt.

Bosuil  Oldambt                                                                           ( Tawny Owl )

Elk jaar betrap ik me er zelf op dat ik te snel denk dat het allemaal alweer los gaat en telkens moet ik tegen me zelf zeggen dat het nog maar maart is en dat de rem er nog wat op zit. Dat de rem er nog op zit werd vorige week wel duidelijk tijdens een bezoek aan het eiland Rottumeroog. De maart editie van de hoogwatertelling was een van de rustigste tellingen die ik ooit op het eiland had en de aantallen vielen lichtelijk tegen. Het was echt een telling die duidelijk tussen twee seizoenen in lag en meer dan dat was het ook niet. Toch blijft het altijd geweldig om op het eiland rond te struinen en bij gebrek aan vogels, en een zonsverduistering, zijn er altijd nog de collega tellers die gerant staan voor een leuke dag en dat was het dan ook. Vaak laat ik u wel weten welke leuke soorten we gezien hebben op het kleine eiland maar deze keer moet u, en wij dus ook, het doen met een grote groep Merels, wat Slechtvalken, een Sneeuwgors en een in Engeland geringde Zilvermeeuw, en die laatste was dan ook direct de leukste vogel van de dag want ik lees vrijwel nooit in Engeland geringde vogels af.

Ennemaborg  Midwolda.

Zoals gezegd, we hangen tussen wal en schip in en de Steenarend van Onstwedde, tjonge jonge wat een harde soort, zou een welkome afwisseling zijn geweest voor de Groningse vogelaars, zij het niet dat de ontdekker verzuimde om de vogel direct te melden waardoor veel mensen naast de pot piesten en drie uur na de waarneming met een verkleumd lichaam en een mond vol verwensingen langs de zijlijn stonden. Na het missen van de Wolf, een soort waar we het volgens mij, gezien de debiele manier hoe we er mee omgaan, nog lang niet aan toe hebben in Nederland, was dit dus de tweede knaller in korte tijd binnen de provincie grenzen die aan onze neus voorbij ging, zuur. We moeten het voorlopig dus nog even met wat Pestvogels, Zeearenden, Roodhalsganzen, en een nog steeds aanwezig zijnde Grijze junco doen die worden afgewisseld door IJsvogels, Groene spechten en een zeer smakelijke Bosuil. Net zo leuk als de genoemde soorten, of eerder nog leuker, was de vondst van een Steenuil op een geheel nieuwe locatie in het Oldambt. In tegenstelling tot de Bosuil, die met de jaren algemener lijkt te worden in het Oldambt, is de Steenuil een zeldzame soort geworden in de regio. De kleine uiltjes zijn tegenwoordig zeldzamer dan een Breedbekstrandlopers of een Zeearend en de vondst van een nieuwe vogel geeft weer een klein beetje hoop voor de toekomst.

Pestvogel  Veendam                                                     ( Bohemian Waxwing )

En dan hebben we nog de weigersoorten, u weet wel, de rand gevallen die je bar weinig zeggen maar die je eigenlijk wel moet doen maar waar je zo weinig mogelijk tijd in wil stoppen. Ik heb het jarenlang voor elkaar gekregen om ze te ontwijken maar ik biecht u nu op dat ik een weigersoort van mijn weigerlijst aan mijn NL lijst heb toegevoegd. U vraagt zich nu natuurlijk af welke soort dat ik altijd geweigerd heb om "te doen" maar u zal vast vol begrip zijn als ik nu zeg dat het om de Buffelkopeend gaat. Het was meer een "nu we er toch zijn" actie dan een bewuste keuze om er voor te gaan rijden en het bloed blijft toch nog steeds kruipen waar het niet gaan kan. +1 dus voor de NL lijst, maar wel met een soort waar ik in elk geval niet een seconde een strakke van krijg.

Nonnetje. Man en vrouw Oldambt.                  ( Smew )

                                   


                                   

Recordshot.

Amerikaanse wintertaling.  Mannetje Lauwersmeer.   ( Green-winged Teal )

Tijdens mijn laatste bezoek aan het Lauwersmeer van midden januari wist ik nog een groot spoor van stof en rubber door het gebied te trekken omdat het gebied toen op sterven na dood leek. Soms heb je van die dagen dat zelfs het beste vogelgebied van Noord Nederland geen leuke soorten weet te produceren en dan kom je thuis met veel nietszeggende waarnemingen en een lege brandstoftank. Op dat soort dagen is het maar goed dat je geen verantwoording hoeft af te leggen over de kosten en de baten van zo'n dag want anders zou er een dikke min onder de streep staan. Zaterdag was er van droefenis in het Lauwersmeer geen enkele sprake want naast het heerlijke weer, het leek wel een beetje lente, waren er genoeg soorten in het gebied te zien waar je best vrolijk van word. Het hoofddoel van de dag was de Amerikaanse wintertaling van de Vlinderbalg. Het was inmiddels alweer wat jaren geleden dat ik mijn laatste Amerikaanse wintertaling in Groningen zag dus het werd hoog tijd om er weer eens een te doen. Even een Amwita (jargon voor) doen, daar was voor mijn eerste in de provincie overigens geen sprake van, die deed ik niet maar die ontdekte ik zelf. Op een van de eerste dagen in juni van het jaar 2004 vond ik een, voor de regio best schaarse, Grauwe franjepoot in een slipdepot nabij Delfzijl. Op zich was dit al een erg mooie vondst voor deze locatie maar het werd nog gekker toen ik de zwemmende Franjepoot met mijn scoop volgde. Al pikkend naar vliegjes zwom de vogel langs een Wintertaling met een opvallende lichte verticale streep voor op de flank. Toen de vogel ook nog eens geen horizontale witte baan op de flank bleek te hebben wist ik hoe laat het was, ik had een Amerikaanse wintertaling gevonden. De vogel was een paar dagen aanwezig op het depot en was de eerste Amerikaanse wintertaling voor de regio, en tot nu toe ook de laatste. Dit zijn de waarnemingen die je altijd bijblijven en zijn de ultieme beloning voor het vele zoekwerk. De Amerikaanse wintertaling van de Vlinderbalg was zaterdag mede door de lichte verticale streep op de flank vrij eenvoudig terug te vinden tussen de vele "gewone" Wintertalingen en liet zich door de scoop aardig bekijken. Na enige tijd vloog de vogel samen met een groep Wintertalingen op en werd later in het Roodkeelplasje terug gevonden. De eerste leuke soort van de dag was dus binnen gekopt, op naar de volgende.

IJseend   Vrouwtje   Lauwersmeer.                                   ( Long-tailed Duck )

Van de ene leuke eend naar de andere was zaterdag een kwestie van je hoofd omdraaien. Met een draai van 180 graden ging ik van de Amerikaanse dwaalgast naar een van de leukste eenden van noord Europa, de IJseend. De IJseend zwom op redelijke afstand van de kant maar was net als de Amwita met de scoop prima te doen. De tweede leukerd voor de dag kon, net als een adulte Zeearend en enkele Bonte kraaien,  op een eenvoudige manier worden ingekopt. Een soort waar wel wat tijd in ging zitten was de Roodhalsfuut van Lauwersoog. De vogel is al geruime tijd aanwezig in de vissershaven maar leek zaterdagmorgen tikkertje met mij te willen spelen. Na twee vruchteloze ronden door de haven had ik het beest nog niet gevonden en ik besloot om eerst maar even mijn visquotum voor die zaterdag naar binnen te werken om weer wat op krachten te komen. Dat laatste bleek een goede zet want bij de derde ronde door de haven zwom de vogel, alsof hij nooit was weggeweest, gewoon rond tussen de kotters, tikkie, jij bent hem. Na de Roodhalsfuut van de haven was het tijd geworden om de Zwarte rotgans van de Bantpolder op te rollen. De Zwarte rotgans is net als de IJseend en de Roodhalsfuut ook zo'n soort waar we nog steeds niet over struikelt in noord Nederland en als je dan toch in de Lauwers bent dan moet je hem zeker even mee pikken. Ik heb een aardig tijdje staan zoeken in de Bantpolder maar de Zwarte rotgans was met de beste wil van de Wereld echt niet te vinden tussen de vele Rotganzen en het leek er even op dat dit een dippertje zou worden .

Zwarte rotgans  Anjum              ( Black Brant )

Een eerste winter Ruigpootbuizerd, die wel in het gebied aanwezig was, wist de schade nog wat te beperken en was een leuke troostprijs. De polders rond Anjum zijn al sinds jaar en dag een goede plek om naar ganzen te kijken en ik besloot om daar het geluk te zoeken, iets wat aardig lukte want bij de eerste grote groep ganzen was het direct bingo. Tussen de vele honderden Brandganzen vond ik niet alleen redelijk veel Rotganzen maar ook een Witbuikrotgans en een, daar was tie dan, Zwarte rotgans. Missie geslaagd dus. Naast de al genoemde soorten zorgden een Paarse strandloper, een Strandleeuwerik, een erg fraaie vrouw Slechtvalk en meerdere Sneeuwgorzen voor een leuke en gevarieerde dag. Het enige kleine minpunt was dan wel weer dat de leukere soorten allemaal net iets te ver buiten het bereik van mijn camera bleven, maar ach, een recordshot is ook een shot, toch.

Junco, part 2

Grijze junco  2e kj vrouw  stad Groningen.                        ( Dark-eyed Junco )          

Is zhe burd stil thare??? yes sir, the bird is still precent in the gardens. Naast mij stond zaterdagmorgen een kleine Parijzenaar die door zijn Franse toonval erg goed zijn best deed om een typetje uit het tv programma Állo Állo te imiteren. Het mannetje had net als een paar andere jongens uit Frankrijk de gok genomen om naar de stad Groningen te rijden voor de Grijze junco en met dit soort acties dwing je toch wel enig respect af bij de overige aanwezigen. Zelf was ik ook maar weer naar de stad gereden om de Yank nogmaals te bezoeken en ik hoopte dat ik deze keer foto's kon maken die iets beter waren dan de vorige. De Grijze junco zit veel aan de grond en het vogeltje valt dan helemaal weg tussen de begroeiing en de overige obstakels die kris kras door de volkstuinen staan. Het is dan ook lastig om de vogel mooi vrij in beeld te krijgen en wanneer dat wel het geval is ontstaat er onder de vele fotografen een vreedzaam maar uiterst irritante duw en trek partij. Het is dus zaak om te wachten op een moment van zwakte en onoplettendheid bij de andere vogelaars en pixers, zo'n moment waarin iedereen uit zijn neus staat te eten of koek staat te happen. Na dat de Junco uit de volkstuinen opvloog volgde ik de vogel met mijn blote ogen en zag dat zij achter een woning weer naar beneden ging. Ik was in de veronderstelling dat de anderen dit ook wel gezien hadden maar toen ik achter de woning over mijn schouder keek zag ik dat niemand mij gevolgd was. Een beetje verbaast keek ik nogmaals om en wederom was er geen mens te bekennen. Een blik in de tuin was genoeg om de Grijze junco terug te vinden en heel even, echt heel even, speelde de gedachte door mijn hoofd om de anderen op de vogel te attenderen maar besloot dat niet te doen. Tien minuten lang had ik vrij spel en ik kon de vogel, zonder duw en trekwerk van pixers, op mijn gemak bekijken. Ik moet toegeven dat dat ook wel eens lekker is, even alleen zijn met een Yank.  

Mega !! Junco

Grijze junco  2e kj vrouw  Stad Groningen.  ( Dark-eyed Junco, 2nd record for the Netherlands )

De TOH ( Top of Holland ) vogelaars zaten de laatste weken al een beetje in zak en as, elders in Nederland dook de ene na de andere zeldzaamheid op en de noordelingen hadden lichtelijk het nakijken. Door enkelen noordelingen werd er al gefluisterd dat het een kwestie van tijd zou zijn voor het tij zich zou keren maar de ontdekking van een Grijze junco had niemand aan zien komen.  

Twitchers bij de Grijze junco.

Maandag rond de middag verscheen op mijn Whatsapp een bericht van Jacob Bosma dat hij een Grijze junco had gevonden in het volkstuinencomplex van de wijk Beijum in de stad Groningen. Op het moment van lezen stond ik ergens in Friesland kou te kleumen en ik vroeg me af of ik het allemaal wel goed gelezen had wat er in het bericht stond. Voor de tweede keer las ik het bericht en verdomd het stond er echt, Grijze junco in Beijum, holy fucking shit!!! Binnen een mum van tijd schuurde de Whatsapp groep Grunn compleet uit zijn panty en de berichten volgden elkaar in rap tempo op, nu in beeld, ziet er goed uit, wie is al ter plaatse? heeeeeeeelp. Ik zelf begon met kokend bloed in mijn lichaam wat dingen op een rij te zetten, wanneer kon ik in godsnaam naar de stad Groningen om de tweede, de eerste was in 1962, Grijze junco voor Nederland te zien? , denken, denken, hoofdpijn. Nu heb ik niet zo'n GTST baan ( na een melding de spullen ter plekke uit je klauwen laten vallen en nog net  latuuuurh naar je collega's roepen) zoals vele vogelaars in Nederland dat wel lijken te hebben dus er zat niets anders op dan een dag vrij te nemen. Het was al lang geleden dat ik een vrije dag nam om een zeldzaamheid te zien en de laatste keer dat dit gebeurde was voor de Haakbekken van, dit kan geen toeval zijn, Beijum.  

Pestvogel  Veendam. Ook zo'n leuke soort van de afgelopen week. ( Bohemian Waxwing )
                                                                                               
Woensdagmorgen stond ik al op tijd in de wijk Beijum en bij aankomst kon ik direct aanschuiven bij de meut. De vogel liet zich vanaf het begin goed zien maar verdween soms voor langere tijd uit beeld. Bij iedere beweging die de Junco maakte kwam het legertje vogelaars ook in beweging en vele malen werd woensdag een ongecontroleerde achtervolging op de dwaalgast ingezet. Er hing de hele dag een vreemde adrenaline walm boven de volkstuintjes en bij elke nieuwe lading vogelaars die net aankwamen op de plek was een nerveuze spanning van het gezicht af te lezen. Het werd duidelijk dat de Amerikaanse dwaalgast telkens terug kwam in de volkstuinen en hier werd de vogel, zei het met enige obstakels, dan ook het mooist gezien. Sinds maandag hebben vele honderden vogelaars uit binnen en buitenland de vogel bekeken en de menigte heeft zichtbaar zijn sporen nagelaten rond de plekken waar de Grijze junco het meest gezien word. Net als bij de Haakbekken van 2004 is ook nu het gras van Beijum wederom weer in een grote modderpoel veranderd en het werd maar weer eens pijnlijk duidelijk dat vogelaars gek zijn op het omploegen van gemeentelijke groenstroken. Modder of niet, wat een mega soort voor Nederland mensen.

Hoe vogelaars tuinieren? 

Blauw in het laatste licht.

Hoewel een groot deel van Nederland zaterdag uit zijn bol ging in de sneeuw moest bij mij de rem er s'morgens even op. Voor zaterdag stond de IJsvogel op het programma maar de locatie waar de vogel zit was op zijn minst sneeuwvrij te noemen en er zat niets anders op dan even wachten tot de dooi zijn werk zou gaan doen om mij vrij baan te geven. Ik heb het hier al eens eerder laten vallen, bij sneeuw heb je alleen wat in de Dollard polders te zoeken als je van je auto af wil, of beter gezegd, een uitglijer is zo gemaakt en met een sloot vlak langs de smalle wegen is er weinig plek om te stunten. Na de middag werd code oranje vrij snel code groen en na het nemen van een paar kleine witte obstakels kwam ik aan bij de plek waar de IJsvogel zich ophoud. Na anderhalf uur wachten was Superman nog steeds niet bij zijn stekje te zien en ik besloot om eerst de inwendige mens maar eens te voorzien van kibbeling en koffie.  

IJsvogel  Vrouwtje  Oldambt                                                ( Common Kingfisher )

Nu het buikje weer gevuld was besloot ik om er nog maar een poging tegenaan te gooien, veel tijd was er niet meer want de zon was alweer aan het ondergaan. Volgens de voorspellingen gaat het in de komende week weer dooien en de kans om de vogel dichtbij te krijgen zou daardoor waarschijnlijk alleen maar kleiner worden. Nu zit de IJsvogel nog bij een wak en dat is dus precies koren op de molen voor iemand die Superman op de plaat wil hebben. Een keer aangekomen op de plek bleef het wederom stil en net toen het moment van vertrek bij mij aangebroken was kwam de blauwe flits aangevlogen. Een van de meest kleurrijke vogels van Nederland lande pal voor mijn neus en het plaatjes schieten kon beginnen.

Even een braakbal weg werken. 

Het vogeltje zat constant in het wak naar vis te zoeken en was nauwelijks van zijn stuk te brengen. Waar ik met de beste wil van de Wereld geen vis zag zwemmen in het slootje lukte het de IJsvogel keer op keer om een visje op te sporen. Bij elke duik in het water was het bingo en om wat ruimte te maken voor een nieuwe vangst braakte de vogel een braakbal vol schubben en graten omhoog en spuugde deze uit. Dat IJsvogels dit doen was mij bekend maar ik had dit nooit live zien gebeuren. In een fractie van seconden ontdeed de vogel zich van het bolletje afval en het is dan ook meer geluk dan wijsheid dat er juist op dat moment op het knopje van de camera werd gedrukt.

Tot aan het laatste daglicht bleef ik bij de onverstoorbare IJsvogel staan en zelfs in het laatste licht ving de vogel nog vis. Op een gegeven moment hielt de vogel het voor gezien en het leukste, en blauwste, vogeltje van Nederland verdween luid roepend in de duisternis. IJsvogels, gelukkig weer redelijk algemeen maar ik kan er nooit geen genoeg van krijgen.

Roze spreeuw.

Roze Spreeuw  Eerste winterkleed  Kollum.        ( Rosy Starling )

De Roze spreeuw van Kollum stond al een paar weken op de planning maar door het aanhoudende baggerweer kwam het er maar niet van. Een beetje vogelen is leuk maar wanneer je er kletsnat en koud bij word dan is de lol er snel af en wachten op betere tijden is dan het geen wat het meest voor de hand ligt. Ook deze keer kwam er na regen zonneschijn en na dagen vol duisternis, wind en regen is het wel even wennen als de zon de hele dag in je ogen schijnt. Het weer zat dus mee, nu de spreeuw nog. De vogel is al weken aanwezig in het dorp dat ik alleen maar van naam kende en net als zo vaak, wanneer ik op pad ga, liet ik me ook nu weer verassen waar ik terecht zou komen. Naast de vele natuurgebieden ben ik in de loop der jaren al op de meest bizarre plekken beland om een leuke soort te twitchen en de industrieterreinen, campings, bungalow parken, homo ontmoetingsplekken (met of zonder rubbertjes en tissues) en de vele woonwijken zijn amper meer te tellen. Aan die lijst werd nu dus het dorp Kollum toegevoegd, het dorp dat naast de heerlijke kaas ook garant staat voor vele meters troosteloze houten schuttingen die van elke tuin een onneembare vesting maakt voor hen die een Roze spreeuw zoeken.

Een schuttingbuurt, een ramp voor vogelaars.

Bij aankomst was de vogel in geen velden of wegen te bekennen maar als een duveltje in, of uit, een schuttinghouten doosje zat de vogel plots weer nabij zijn vaste stekje, een potje pindakaas.. Na een korte greep uit het pindakaaspotje vloog de vogel weer terug naar de daken om vervolgens weer de tuinen in te duiken. Dit herhaalde de spreeuw telkens weer en het vogeltje was, als hij de tuinen invloog, alleen nog door de kieren van de schuttingen waarneembaar. De bewoners van kievitstraat laten het allemaal maar over zich heen komen en lijken er geen moeite mee te hebben dat de camera's en telescopen de hele dag op hun woonkamers gericht staan. Een enkele bewoner mengt zich zelfs tussen de aanwezige vogelaars om te zeggen dat hij het allemaal prachtig vind dat er zoveel mensen naar de vogel komen kijken maar kijkt toch wat bedenkelijk als ik hem vertel dat we zeker niet voor die geweldige schuttingen naar Kollum komen. Roze spreeuwen in Nederland, het blijft een aparte verschijning, zeker wanneer ze in januari uit een pindakaaspotje zitten te snoepen. Mijn eerste Roze spreeuw zag ik jaren geleden in een dorp vlak bij Kollum en na deze vogel volgden er meerdere. In een enkel geval ging het om volwassen vogels maar vaker om een juveniel, een jonge vogel ruiend naar zijn eerste zomerkleed had ik, tot zaterdag, nog nooit eerder gezien. Met name in de vleugels, de staart en aan de onderstaartdekveren heeft de vogel al veren geruid en stukje bij beetje maken de juveniele veren plaats voor een nieuw verenkleed. Het was even wachten voor ik naar deze vogel kon maar het wachten werd rijkelijk beloond.

Rustig uiteinde.

IJseend  Vrouwtje  Carel Coenraadpolder                                           (Long-tailed Duck)

Ten eerste wil ik u allen een goed 2015 wensen, maak er wat leuks van mensen. U zat natuurlijk al een tijdje te wachten tot er weer een nieuwe post voorbij zou komen op dit blog maar u weet hoe het hier werkt, niets te zien is niets te melden. Daar komt ook nog eens bij dat het er even niet uit wil komen de laatste weken, het grijze en grauwe lijkt mij in zijn macht te hebben. Al weken lang is het troostprijs vogelen in het Oldambt en de Ruigpootbuizerden, Zeearenden, Fraters, IJsvogels en Slechtvalken voeren wederom weer eens een dodelijk saaie winterse boventoon. Het vinden van iets noemenswaardigs was in de laatste weken van het vorige jaar dan ook een behoorlijke zware klus. Als je na veel zoeken vervolgens een IJseend in een polderslootje ziet zwemmen dan is dat wel even schrikken want een IJseend was niet echt een soort die op het winterse verlanglijstje stond. De harde aanlandige wind bracht dus niet alleen klotenweer maar ook mijn derde IJseend in dertig jaar naar het Oldambt. Een IJseend tussen de Wilde en Krakeenden in een poldersloot, het is een beetje vreemd maar wel een goede soort om 2014 mee aftesluiten.

Zeearend   Oldambt     Adult in het laatste daglicht.                    ( White- tailed Eagle )

Zoals gezegd, het is wat aankleuteren in den oost de laatste weken en de vruchteloze kilometers zijn op twee handen nauwelijks meer te tellen. Ik heb me zelfs door de andere gezinsleden laten verleiden om mee te gaan naar de blauw gele Zweedse meubelreus en dat is iets wat alleen maar gebeurd als er in het veld bar weinig te doen is. Het enige vermaak lijkt in deze tijd van schaarste uit het haventje van Termunterzijl en de Blauwe stad te komen. De Pontische meeuwen lijken het haventje in 2014 echt gevonden te hebben en ook in de laatste weken van het vorige jaar zorgden de meeuwen nog voor leuke momenten. In de Blauwe stad wisten een Roodhalsfuut en een vrouwtje Zwarte zeeënd vlak voor de jaarwisseling mijn humeur nog wat op te pimpen en vooral die laatste is een erg leuke soort voor in het binnenland.  

In de afgelopen weken had ik mijn zinnen gezet op het vinden van Middelste bonte spechten in het Midwolderbos. Vorig jaar zag ik al een mibo in dit bos maar het werd niet echt duidelijk om hoeveel vogels het nu eigenlijk ging. Inmiddels heb ik al aardig wat uurtjes in de vogels gestopt maar het bleef angstvallig stil in het mooiste bos van het Oldambt. In de eerste week van het nieuwe jaar wierp dat zoeken dan eindelijk zijn vruchten af door eindelijk een zwijgzame vogel te vinden. De specht liet zich twee keer kort zien maar verdween vlot weer uit beeld. Het begin lijkt er dus te zijn maar we gaan gewoon stug verder met zoeken, zeker nu de spechten iets actiever lijken te worden. Gewoon doorgaan en de beloning zal de uwe zijn.

Pontische meeuw  Eerste winterkleed   Termunterzijl.                (Caspian Gull )