Tomtom

Johannes kerkhovenpolder  

Ik loop altijd net even wat achter op het gebied van de moderne technologie, app,jes naar beneden laden op mijn mobiel doe ik nog steeds niet en mijn laptop is een geweldig ding zolang er maar iets op het beeldscherm komt wat ik graag wil zien. Ik ben nogal storingsgevoelig en kan maar moeilijk met apparaten overweg die niet doen wat ik wil. Te veel lastige kleine knopjes en handleidingen met veel abracadabra doen bij mij wel eens de metertjes in het rood schieten. Ook ik moet wel een beetje met de tijd mee en mijn volgende stap naar de nieuwe beschaving was de aanschaf van een tomtom, u weet wel zo'n handig pratend ding die je verteld waar je langs moet in den vreemde. En daar zit je dan weer met een klein doosje op tafel met daarin een klein kastje die meer weet dan u en ik samen. Deze keer zat er een minimale handleiding bij dus dat gevecht had ik vrij snel gewonnen. Op het toestel zit maar een knopje, 2-0, en de rest van de bediening van het ding gaat via het aanraakscherm, tja touchscreen klinkt net als downloaden net iets lekkerder maar dat verengelsen van de Nederlandse taal probeer ik, waar het kan, te vermijden, het nadeel daarvan is dan weer dat steeds meer mensen mij niet meer begrijpen als ik iets zeg. Met wat lichte wantrouwen voerde ik vorige week zaterdag een lokatie in noord Drenthe in waar al weken een 2e jaars mannetje Steppekiekendief zit, nog even op ok drukken en de reis kan beginnen. Vlekkeloos stuurt Astrid, zo blijkt de vrouw in het kastje te heten?, mij naar het meest troosteloze stukje Drenthe die ik ooit in mijn leven heb gezien, the outback van Exloërveen.. Begrijp mij niet verkeerd, ik heb niets tegen Drenthe of zijn bewoners maar ik heb wel eens mooiere landschappen gezien bij onze zuiderburen. Dit deel van Drenthe lijkt op de laatste dag van de schepping gemaakt te zijn en mij kan en zal het eerlijk gezegd niet echt van de kaart brengen, maar ach, je komt er voor een Steppekiekendief en niet voor het landschap. Het beeld dat in van Drenthe had spat hier in deze streek in een keer in duizend stukken, of beter gezegt, in duizend hectare aardappelland. En daar sta je dan met een muts op je kop,regen in je kijker en een windkracht 7 die het de Steppekiekendief bijna onmogelijk maakt om ook maar een fatsoenlijke vleugelslag te maken, nee, van het lekkere zomerse weer moeten we het de laatste weken niet hebben en dat stemt mij behoorlijk sober. Het voordeel van een Tomtom is dan weer dat hij je niet op de snelste manier naar een plek toe leid maar dat dat wonderlijke ding je dan ook weer zo snel mogelijk op weg helpt om er met gierende banden vandaan te komen. Het afgelopen weekend heb ik niet een seconde een kijker voor mijn ogen gehad en dat is iets wat mij al jaren niet meer gebeurd is. Je zou er haast de krant voor bellen, maar die hadden net iets meer aandacht voor een groepje miljonairs die enigzinds wat telleurgesteld hebben ergens in het oostblok. Er zit even een klein dipje in de vogelaar waar we even doorheen moeten bijten.

                

Na de zelf gemaakteNachtvlinder lichtval was het tijd om een geheel demontabele opstelling te maken voor een laken.

Na twee uurtjes knutselen met wat rest producten was het geheel klaar en de eerste ronde leverde ondanks de wind toch nog 10 soorten Nachtvlinders op.

Nu is het wachten op betere temperaturen en zon want ohh wat ben ik toe aan beter weer.