Roodborst Midwolda (Robin)
Een dikke twee weken geleden zag ik de eerste Sneeuwklokjes voor dit jaar al weer boven de grond staan en waren de Koolmezen in onze tuin al weer lekker aan het zingen. Ik begon er bijna in te geloven dat we geen winter meer zouden krijgen maar niets bleek minder waar. Na een paar nachten vorst en een nacht en een volle dag met sneeuw werd het Oldambt omgetoverd in een pool vlakte waar op sommige plekken geen doorkomen aan was. Nu levert het natuurlijk wel leuke plaatjes op zo'n polder pool landschap maar een kleine glijpartij zit in een klein hoekje en kan je auto in een paar seconden onder in een sloot doen belanden, gewoon zitten blijven waar je zit en je totaal niet verroeren lijkt dan de beste remedie. Min of meer aan de bewoonde wereld gekluisterd moet je het vertier dus zoeken in dingen die je anders links laat liggen. Een ding wat ik al jaren voor mij uitgeschoven heb, en dus links heb laten liggen, was het vinden van een Bosuil in het Oldambt. Op zich misschien ook niet zo gek want deze soort kwam in het verleden nauwelijks tot niet voor in de regio en pas de laatste 3 jaar zijn de Uilen aan een opmars bezig in noord oostelijke richting. Inmiddels heeft deze soort de zuidelijkste grens van de Dollard polders bereikt en duiken de Uilen op de meest vreemde, en misschien wel geschikte, plekken op. Het werd dus hoog tijd om na 25 Bosuil loze jaren zelf maar eens in het oost Groningse op zoek te gaan naar een Bosoel.
Pontische meeuw Winschoten (Caspian gull)
Nu heb ik het geluk dat ik vlak bij een van de oudste bossen, en misschien ook wel het meest geschikte bos voor Bosuilen, van het Oldambt woon. Gek genoeg zijn er maar weinig waarnemingen bekend uit dit bos en de Bosuil kreeg een grote "misschien" omtrent zijn voorkomen op zijn mouw gespeld. Ik moest er maar eens een expeditie aan wagen om er achter te komen of ze nu wel of niet in dit bos zitten en koos afgelopen week een heldere avond uit om mijn geluk te beproeven. Na een rit van drie minuten stond ik op de parkeerplaats nabij het bos en nog eens drie minuten later stond ik op het startpunt van mijn expeditie. Het maanlicht weerkaatste op de sneeuw waardoor het leek alsof het schemerig was en ik kon met het blote oog abnormaal ver kijken. Ik stond even stil om een stukje tabak van een vloei te voorzien toen rechts boven mij een Bosuil keihard begon te roepen. Ik schoot er spontaan van in de lach en fluisterde zacht, zo simpel kan het dus allemaal zijn. Na een paar keer roepen vloog de vogel in het maanlicht over mij heen en draaide nog even een rondje om vervolgens een stuk verderop weer vrolijk door te gaan met roepen, wat door een vrouwtje overigens beantwoord werd. Binnen tien minuten was expeditie Bosuil al een succes en later op de avond zou blijken dat er nog meer in het vat zou zitten. Ik heb het al zo vaak gezegd, ook dicht bij huis gebeuren soms verrassende dingen, iets wat deze week ook nog maar weer werd bevestigd toen een Zeearend (Pino) met zijn dikke reet op het ijs achter ons huis ging zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten