Roze spreeuw.

Roze Spreeuw  Eerste winterkleed  Kollum.        ( Rosy Starling )

De Roze spreeuw van Kollum stond al een paar weken op de planning maar door het aanhoudende baggerweer kwam het er maar niet van. Een beetje vogelen is leuk maar wanneer je er kletsnat en koud bij word dan is de lol er snel af en wachten op betere tijden is dan het geen wat het meest voor de hand ligt. Ook deze keer kwam er na regen zonneschijn en na dagen vol duisternis, wind en regen is het wel even wennen als de zon de hele dag in je ogen schijnt. Het weer zat dus mee, nu de spreeuw nog. De vogel is al weken aanwezig in het dorp dat ik alleen maar van naam kende en net als zo vaak, wanneer ik op pad ga, liet ik me ook nu weer verassen waar ik terecht zou komen. Naast de vele natuurgebieden ben ik in de loop der jaren al op de meest bizarre plekken beland om een leuke soort te twitchen en de industrieterreinen, campings, bungalow parken, homo ontmoetingsplekken (met of zonder rubbertjes en tissues) en de vele woonwijken zijn amper meer te tellen. Aan die lijst werd nu dus het dorp Kollum toegevoegd, het dorp dat naast de heerlijke kaas ook garant staat voor vele meters troosteloze houten schuttingen die van elke tuin een onneembare vesting maakt voor hen die een Roze spreeuw zoeken.

Een schuttingbuurt, een ramp voor vogelaars.

Bij aankomst was de vogel in geen velden of wegen te bekennen maar als een duveltje in, of uit, een schuttinghouten doosje zat de vogel plots weer nabij zijn vaste stekje, een potje pindakaas.. Na een korte greep uit het pindakaaspotje vloog de vogel weer terug naar de daken om vervolgens weer de tuinen in te duiken. Dit herhaalde de spreeuw telkens weer en het vogeltje was, als hij de tuinen invloog, alleen nog door de kieren van de schuttingen waarneembaar. De bewoners van kievitstraat laten het allemaal maar over zich heen komen en lijken er geen moeite mee te hebben dat de camera's en telescopen de hele dag op hun woonkamers gericht staan. Een enkele bewoner mengt zich zelfs tussen de aanwezige vogelaars om te zeggen dat hij het allemaal prachtig vind dat er zoveel mensen naar de vogel komen kijken maar kijkt toch wat bedenkelijk als ik hem vertel dat we zeker niet voor die geweldige schuttingen naar Kollum komen. Roze spreeuwen in Nederland, het blijft een aparte verschijning, zeker wanneer ze in januari uit een pindakaaspotje zitten te snoepen. Mijn eerste Roze spreeuw zag ik jaren geleden in een dorp vlak bij Kollum en na deze vogel volgden er meerdere. In een enkel geval ging het om volwassen vogels maar vaker om een juveniel, een jonge vogel ruiend naar zijn eerste zomerkleed had ik, tot zaterdag, nog nooit eerder gezien. Met name in de vleugels, de staart en aan de onderstaartdekveren heeft de vogel al veren geruid en stukje bij beetje maken de juveniele veren plaats voor een nieuw verenkleed. Het was even wachten voor ik naar deze vogel kon maar het wachten werd rijkelijk beloond.