dinsdag 12 november 2013

3 in 1


                                    

En voor je het weet zijn we weer een paar weken verder. Oost Groningen heeft weer zijn jaarlijkse metamorfose ondergaan en alle akkers liggen er weer strak, grijs en kaal bij. Er zijn mensen die van die kale lege polder's zelfmoordneigingen of een zenuwinzinking krijgen maar zelf zie ik het meer als een nieuw begin. Het nog kleine aandeel zomergasten die nog over is slinkt met de weken en de leegte die ze denken achter te laten word geruisloos opgevuld door een nieuwe lichting wintergasten met daar tussen een paar, voor mij, oude bekenden. Enkele van mijn vaste klanten zijn net als in de voorliggende winters weer teruggekeerd naar hun vaste winter stek in het Oldambt en telkens verwonder ik mij weer over dat hele complexe fenomeen dat vogeltrek heet. Een Kuifduiker die voor het vierde jaar op rij op de zelfde plek op het Oldambtmeer zit, Pontische meeuwen die jaar na jaar in de herfst weer terug keren naar het zelfde haventje langs de Eems en een IJsvogel waar je bijna de klok op gelijk kan zetten, het blijft wonderbaarlijk. Zoals u weet geef ik veel van die vaste klanten in mijn vogelspeeltuin een naam, Harry, Heinz, Casper, you name it en wij hebben het. Zo'n naam krijg je niet zo maar, nee, die moet je verdienen en dat kan louter alleen maar door schoonheid of uitmuntendheid. De laatste telgen in de hall of fame is een keurig getrouwd stel met elk een spanwijdte van meer dan twee meter en een gele haaksnavel waar je u tegen zegt. Ik loop al een paar jaar te roepen dat die dikke bruine Pino's die we in het Oldambt zien niet van ver konden komen maar harde bewijzen dat dit ook werkelijk het geval was waren er tot voor kort niet.    
                                                                                 

Theo en Thea  Oost Groningen                      ( White tailed eagles )

De kans dat de vogels in het Oldambt zouden gaan broeden, of een poging zouden gaan wagen in oost Groningen, leek mij erg klein dus was het voor de hand liggend dat dit buiten onze landsgrenzen zou gebeuren. Ook in dit geval bleek het spreekwoord, zoek en gij zal vinden, de goede insteek te zijn want Theo en Thea, zo heten de schatjes, blijken een leuk optrekje te hebben met uitzicht op de Nederlandse kustlijn. Een paartje Pino's in de Eems/ Dollard regio!! wie had dat tien jaar geleden durven dromen, ik niet in elk geval. Tja, van een paar ga je naar twee en het wachten is nu dus op paartje nummer drie, oeps, ik lul mijn mond alweer behoorlijk voorbij en hou er nu maar over op want je kan ook te veel zeggen op zo'n blog als deze. Laat ik het er maar op houden dat het de soort voor de wind gaat bij onze oosterbuurtjes en dat wij er een leuk graantje van mee pikken. 


Zwartkopmeeuw   2e kj    Oterdum                                          ( Mediterranean Gull )

Nu de herfst ons land in zijn greep lijkt te hebben blijft het maar wachten en wachten op een leuke noord westerstorm. Natuurlijk hebben we wel een dikke storm gehad maar deze zat voor de Groninger zeerukker's totaal in de verkeerde hoek en dat was flink balen. Ik had er wel een dag vrij nemen voor over gehad om over zee te kijken maar met een zuidwest 11 langs de noordkust vliegen er, vanuit het binnenland, louter alleen Houtduiven met een snelheid van 120 kilometer per uur om je oren. Voor de zeerukker in mij is het dus wachten op betere tijden en hopen dat we nog een lekkere storm krijgen met een paar leuke soorten want het aandeel zeevogels voor dit jaar is tot nu toe maar matig.


IJsduiker  1e winter     Eemshaven                                                     ( Great Northern Diver )

Oost Groningen bleef een beetje achter met de vette soorten dit najaar, zeker als je kijkt naar het rijtje super soorten die elders in Nederland werden ontdekt werd den oost maar karig bedeeld. Om die harde soorten wel te kunnen zien moet je vrij nemen, uren in de auto zitten en nog meer dagen vrij nemen en nog meer kilometers maken en daar heb ik, in tegenstelling tot vrij nemen voor een lekkere stormdag, geen zin meer in, die kermis heb ik een paar jaar geleden vaarwel gezegd en geloof me, het leven word er stukken rustiger van. Natuurlijk pik ik de nodige graantjes wel mee in noord Nederland en in de afgelopen periode leverde dat toch nog aardige soorten als Rosse franjepoot (2), veel Roodhalsganzen, een IJsduiker, een Dwerggans, Grote pieper (2), een Bladkoning, Pestvogels (3) en een late Zwartkopmeeuw op en een soort waarvoor ik een beetje te lui was om voor naar midden Drenthe te rijden, de Grote kruisbek.


Witbandkruisbek  1e winter mannetje     Noordlaren                ( Two-Barred Crossbill )

Nu is Drenthe Groningen niet dus provincielijsttechnisch gezien was het al minder interessant om een ritje naar midden Drenthe te maken. Nee, interessant werd het pas toen er in het Noordlaarderbos, net nog Groningen, Grote kruisbekken opdoken die samen met gewone Kruisbekken en een Witbandkruisbek, tja het kan zo verkeren, hun kostje bij elkaar scharrelden in dit voor mij compleet nieuwe bos. Drie soorten Kruisbekken in 1 groep waarvan twee soorten nieuw voor mij in de provincie!!, wowh. Ik moet wel erg diep in mijn grijze massa graven om een dag naar boven te peuteren waarop ik twee nieuwe provincie soorten op een dag binnen kon koppen en als dat ook nog eens op 1 locatie kan dan word het wel helemaal een leuk  feestje. Zaterdagmorgen liep ik als een van de eerste vogelaars in het Noordlaarderbos rond en het ontvangst was voor een vogelaar uit het Oldambt schokkend, Kuifmees links, Zwarte specht rechts en daar tussen nog wat Matkoppen, allemaal soorten die niet of nauwelijks voorkomen in het Oldambt. De Kuifmezen lieten zich goed bekijken dus ik nam het er maar even van, ik zie deze soort per slot van rekening minder vaak dan bijvoorbeeld de Breedbekstrandloper, Zeearend of Roodhalsgans. Na een half uur zoeken kreeg ik de Witbandkruisbek kort in beeld maar de vogel verdween samen met 6 gewone Kruisbekken vrij vlot weer in de boomtoppen. Het aantal vogelaars die naar het bos was gekomen voor de Kruisbekken groeide met de minuut en het duurde niet lang voor het mannetje Witbandkruisbek terug gevonden werd, gelukkig zou ik haast zeggen want van al dat zoeken in de boomtoppen krijg je behoorlijk wat last van je nek. De vogel liet zich geruime tijd mooi bekijken en leek zich niets aan te trekken van de groep vogelaars die onder hem zich in alle bochten moesten wringen om een redelijk plaatje te kunnen schieten van het vogeltje. De Grote kruisbekken lieten zich helaas niet mooi zien. Van enkele overvliegende vogels kon wel het geluid worden opgenomen en aan de hand van een sonogram van deze roepjes kon deze soort ook op zeker gezet worden, horen is scoren dus. Vorige week zaterdag vertelde een vogelaar mij dat hij op een van de Waddeneilanden op een dag drie soorten Kruisbekken had waargenomen en ik merkte nog op dat het wel eens lang zou kunnen duren voor dat ik zo'n 3 in 1 dag zou mogen beleven, 7 dagen hele lange dagen dus.      




Geen opmerkingen:

Een reactie posten